به گزارش شبکه خبر، حسین احمدی کیا روز پنجشنبه در نخستین کنفرانس تازههای علمی آلایندههای زیست محیطی و تأثیر متقابل آن بر سلامت جامعه که در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برگزار گردید، درباره معضل آلودگی هوای این شهر اظهار کرد: آلودگی هوا دیگر صرفاً یک مسئله زیستمحیطی نیست بلکه به چالشی اجتماعی، پزشکی و اقتصادی تبدیل شده که تبعات جدی برای شهر اصفهان به همراه دارد.
وی با اشاره به پیچیدگی این مسئله خاطرنشان کرد: رویکردهای مقابله با آلودگی هوا هم از منظر فنی و مهندسی و هم از منظر پیشگیری و پزشکی مورد بررسی قرار گرفته هست. با این حال، بزرگترین مانع در اجرای راهکارها، مسائل اقتصادی هست.
دانشیار گروه مکانیک و عضو گروه پژوهش آلودگی هوا در پژوهشکده محیط زیست دانشگاه اصفهان افزود: تجربه شهرهای دیگر در جهان نیز نشان میدهد که محدودیتهای اقتصادی اغلب مانع از رفع کامل این معضل شده هست.
احمدیکیا با اشاره به تجربههای جهانی، بهویژه در چین، بیان کرد: در سال ۲۰۱۲، شاخص آلودگی هوا در شهرهایی مانند پکن و شانگهای به بیش از ۵۰۰ میرسید اما با اجرای سیاستهایی نظیر گسترش حملونقل عمومی، استفاده از مترو و دوچرخه، توسعه خودروهای برقی و جایگزینی سوختهای زغالسنگی با انرژیهای تجدیدپذیر، این شهرها تا سال ۲۰۲۲ توانستند تولید آلایندههای خود را تا ۱۰۰ میلیون تن کاهش دهند. این در حالی هست که تنها کارخانه ذوبآهن اصفهان سالانه حدود ۲.۵ میلیون تن آلاینده تولید انجام میدهد.
وی با تأکید بر لزوم جابهجایی یا اصلاح صنایع آلاینده، خاطرنشان کرد: تصمیمگیریهای اخیر درباره جابهجایی چندین صنایع مانند کارخانههای فولادی به خاطر تبعات اجتماعی و اقتصادی با چالشهایی مواجه شده هست. با این حال، باید هزینههای بهداشتی، اجتماعی و زیستمحیطی را نیز در این محاسبات در نظر گرفت.
احمدیکیا نیز به کانونهای گردوغبار اطراف اصفهان بهعنوان یکی از عوامل اصلی آلودگی اشاره کرد و بیان کرد: بخش عمده این گردوغبار از زمینهای کشاورزی بلااستفاده و ساختوسازهای اطراف شهر ناشی خواهد گردید که حتی در فصل زمستان نیز ادامه دارد. برخلاف چندین تصورات، منشأ اصلی این آلودگیها داخلی بوده و خارجی نیست.
وی با اشاره به لزوم تقویت زیرساختهای اقتصادی برای اجرای راهکارهای مؤثر، اظهار کرد: صنایعی که آلایندگی بالایی دارند و از نظر اقتصادی بهینه نیستند، باید یا اصلاح یا جایگزین شوند.
این استاد دانشگاه اصفهان اضافه کرد: تجربههای موفق جهانی نشان میدهد که با ایجاد اشتغال جایگزین، استفاده از بیمه بیکاری و سرمایهگذاری در فناوریهای پاک، امکان دارد این چالش را مدیریت کرد اما این امر نیازمند عزم جدی و برنامهریزی بلندمدت هست.
دیدگاهها