به گزارش شبکه خبر، گروه فرهنگ و ادب، طاهره طهرانی: شهریار در مقدمه‌ای که بر اولین کتاب او نوشته هست، شعرش را اینطور را تحسین انجام می‌دهد: «در پیشرفت هنر و نمو قریحه شما نسبت به این مدت ناچیز حقاً مایه اعجاب و شگفتی هست.» فریدون مشیری یکی از شاعران برجسته و محبوب معاصر ایران قرار دارای بود که شعرش میان سنت و نوگرایی پلی برقرار کرد و به زبان ساده و انسانی شهره گردید.
فریدون مشیری در ۳۰ شهریور ۱۳۰۵ در تهران، در خانواده‌ای فرهنگی و ادب‌دوست به دنیا آمد. پدرش ابراهیم مشیری افشار کارمند وزارت پست قرار دارای بود و مادرش خورشید (اعظم‌السلطنه) از خانواده‌ای اهل شعر و ادب قرار دارای بود. دوران کودکی را میان تهران و مشهد گذراند و تحصیلات دبیرستانش را در دارالفنون و ادیب انجام داد. در ۱۸ سالگی وارد وزارت پست و تلگراف گردید و تا سال ۱۳۵۸ در آن‌جا مشغول به کار قرار دارای بود. در کنار کار اداری، فعالیت مطبوعاتی را نیز با روزنامه‌نگاری آغاز کرد. او با سیمین سرلتی ازدواج کرد و حاصل این ازدواج دو فرزند به نامهای بهار و بابک قرار دارای بود که در اشعارش نیز از این دو نام برده هست.
مسیر شعری
مشیری از نوجوانی به شعر علاقه‌مند قرار دارای بود و نخستین دفتر شاعری خود را در نوجوانی فراهم کرد. او از پانزده‌سالگی شعر می‌سرود و نخستین مجموعه‌اش با نام «تشنه توفان» در ۱۳۳۴ با مقدمه محمدحسین شهریار منتشر گردید. مشیری در شعر، هم با قالب‌های کلاسیک مانند غزل و مثنوی آشنا قرار دارای بود و هم به اصول شعر نو گرایش دارای بود، اما راه میانه‌ای را بین آن دو برگزید. بدین‌گونه که وزن و قافیه را نگاه دارای بود اما از آزادی در طول مصراع‌ها و مضمون‌های نو بهره گرفت. او در دهه ۱۳۵۰ به عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو ایران درآمد و در کنار هوشنگ ابتهاج و سیمین بهبهانی و عماد خراسانی در غنی‌سازی برنامه «گل‌های تازه» نقش دارای بود.
مشهورترین اثر او شعر «کوچه» هست که در سال ۱۳۳۹ منتشر گردید و یکی از عاشقانه‌ترین شعرهای نو فارسی به‌شمار می‌آید. از آثار دیگرش امکان دارد به دفترهای زیر اشاره کرد: «تشنه توفان»، «گناه دریا»، «ابر و کوچه»، «از دیار آشتی»، «آه باران»، «لحظه‌ها و احساس»، «آواز آن پرنده غمگین»، «تا صبح تابناک اهورایی»، «با پنج سخن سرا» و...
طبع روان و زبان روانسرا
امکان دارد مشیری را بعد از سعدی و ایرج میرزا سومین روانسرای شعر پارسی قلمداد کرد. شعر مشیری سرشار از احساسات انسانی، مهربانی، عشق و وطن‌دوستی هست. او در شعر معاصر ایران جایچندین اوقات یگانه دارد، زیرا توانست با ایجاد پیوندی میان زبان نوگرای نیمایی و احساس کلاسیک ایرانی، مسیر تازه‌ای برای بیان احساسی و انسانی در شعر بگشاید.
مشیری در میانه قرن بیستم زمانی ظهور کرد که شعر فارسی میان دو اردوگاه سنت‌گرایی و افراط در نوپردازی در نوسان قرار دارای بود. او با انتخاب راهی میانه، زبانی ساده و موزون پدید آورد که از موسیقی شعر کلاسیک بهره می‌برد ولی از بند قافیه و وزن سخت‌گیرانه فاصله دارای بود. او با اشعاری چون «کوچه» و «گناه دریا»، پدیده‌ای تازه را رقم زد: شعری تغزلی، مردمی و اجتماعی که هم بیانگر احساسات عاشقانه قرار دارای بود و هم حامل دغدغه‌های نوع‌دوستی، وطن‌دوستی و عدالت.
به گفته منتقدان، شعر مشیری «صدای دل مردم کوچه و بازار» قرار دارای بود؛ زیرا در آن هم لطافت زبان حافظ و هم سادگی گفتار روزمره به گونه‌ای متعادل گرد آمده هست.
ویژگی سبک و اندیشه او
سبک مشیری با سه شاخصه مشخص خواهد گردید: زبان شاعرانه‌ی ساده و مؤدب، غنای موسیقیایی درونی و حضور پررنگ استعاره‌ها و نمادهای اساطیری. درونمایه‌ی اشعار او بازتابی از رمانتیسم ایرانی هست؛ احساس عمیق نسبت به طبیعت، عشق، مرگ، و انتقاد از تمدن ماشینی از مضامین مکرر در آثار اوست.
مشیری با حضورش در نشریاتی چون «سپید و سیاه» و «روشنفکر» فرصت بروز به نسل تازه‌ای از شاعران شامل فروغ فرخزاد و دیگر شاعران نوگرا داد. در عین حال، سادگی و موسیقی شعرش الگویی گردید برای جریان شعر نیمایی تغزلی پس از دهه ۱۳۴۰، که در آثار شاعرانی مانند نادر نادرپور، حسین منزوی و هوشنگ ابتهاج ردپای آن دیده خواهد گردید.او به گونه‌ای راه را برای ظهور شعرهای احساسی نوین با زبانی مردمی هموار کرد؛ شعری که ضمن حفظ وقار کلاسیک، به زندگی روزمره، عشق انسانی و دغدغه‌های اجتماعی نزدیک هست.
شعر فریدون مشیری را امکان دارد نماد «شعر مهر و آشتی» در ایران معاصر دانست؛ شاعری که انسان، عشق، صلح و مهربانی محور اصلی اندیشه‌اش قرار دارای بود و این نگاه در نسل‌های بعدی از شعر فارسی همچنان تداوم دارد.
بی فریدون کوچه تاریک است
فریدون مشیری _شاعر کوچه که به گفته دوستش علیرضا شجاع‌پور مهر و قهرش با همه عالم به اندازه بود_ در سوم آبان ۱۳۷۹ در تهران درگذشت و پیکرش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده گردید. شعر او همچنان از پرخواننده‌ترین و محبوب‌ترین نمونه‌های ادب معاصر فارسی هست.
دیدگاه‌ها