پردیس عزیزی کارگردان فیلم کوتاه «در دیدرس» که در بخش تجربی چهل و دومین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور دارای بود، در گفتگو باخبرنگار مهر درباره ایده این فیلم توضیح داد: فیلم «در دیدرس» تجربه‌ای قرار دارای بود که برای اولین بار آن را انجام دادم؛ از این بابت که سعی کردم ایده فیلم را بر اساس لوکیشن پرورش دهم و لوکیشن را به کاراکتر تبدیل کنم. حالا چقدر موفق شدم، مخاطبان باید بگویند، اما ایده‌اش از اینجا آمده هست. در واقع با همین ایده، انتخاب لوکیشن را آغاز کردیم که در این میان سوالاتی نیز مطرح گردید شامل اینکه اگر یک خانه یا مکانی بخواهد به شخصیت تبدیل شود، حسش چطور هست؟ چطور می‌بیند؟ چطور تصمیم دریافت می‌کند؟ چه کارهایی امکان داردد بکند؟ و بر اساس ایده اولیه، کار ساخت فیلم شکل گرفت و این نقطه شروع ما قرار دارای بود.
وی درباره جشنواره فیلم کوتاه تهران و ضعف‌هایی که در بخش تجربی وجود دارد، بیان کرد: فکر می‌کنم برای هر فیلمسازی، مهمترین بخش حضور در جشنواره، دیده شدن فیلم هست. پس هرچه شرایط مهیا شود تا فیلم‌ها بهتر دیده شوند و با کیفیت بالاتر تولید شوند، بهتر هست. یکی از موانعی که شاید وجود دارد، مکانی هست که جشنواره در آن برگزار خواهد گردید. ایران‌مال به عنوان محل برگزاری جشنواره خیلی کارها را برای بچه‌های فیلم کوتاه پیچیده کرد در حالی که در پردیس ملت فضای جشنواره‌ای خوب و صمیمی رقم می‌خورد. البته اگر در ایران مال جشنواره‌ای برای فیلم‌های بلند برگزار می‌شد، شاید چنین پیچیدگی‌هایی برای دعوت از مهمان یا حضور مخاطبان ایجاد نمی‌شد.
عزیزی عنوان کرد: من نوستالژی جشنواره‌های قدیمی‌تر را دارم، چون از سال ۸۶ جشنواره را پیگیری می‌کنم؛ آن دوره که جشنواره در سینما فلسطین برگزار می‌شد، دورهمی بچه‌های فیلمساز برقرار قرار دارای بود که فضای جذابی را رقم می‌زد. یعنی به راحتی امکان داردستم با فیلمساز و مخاطب در مورد فیلم حرف بزنیم. حالا جشنواره سر و شکل خوبی پیدا کرده، اسکار کوالیفای شده و ویترینش بالا رفته اما آن صمیمیت به مقداری از بین رفته هست.
وی پیشنهاد داد: اگر بتوانند فضاهایی را مهیا کنند که آن روحیه آماتوری و مستقل فیلمسازان به جشنواره فیلم کوتاه تهران برگردد، به نظرم اتفاق خوبی هست.
کارگردان فیلم کوتاه «در دیدرس» درباره اکران فیلم‌های تجربه‌گرا بیان کرد: نمی‌خواهم خیلی ایده‌آل گرایانه به قضیه نگاه کنم اما خیلی در مورد فیلم تجربی صحبت کردیم. یکی از ابعادی که به آن اشاره نکردیم، این هست که فیلم تجربی صرفاً در فرم ساخت متن و تصویر نیست بلکه در حوزه پخش هم امکان داردد خلاقیت داشته باشد. یعنی در طول تاریخ سینما، اگر نگاه کنید، فیلم‌های تجربی ساخته شده و برای پخشش، فضاهای خاصی در نظر گرفته‌اند و این آثار را در گالری‌های خاص یا در یک شکل و مدیومی همچون بخش VR که سال قبل در جشنواره حضور دارای بود، پخش کرده‌اند.
وی در تشریح این موضوع توضیح داد: شاید این مهم، زیرساخت خیلی پیچیده‌تری لازم دارد اما اگر فضاهایی وجود داشته باشد که بعضی از فیلم‌ها بتوانند متناسب با آنچه ساخته شده‌اند، در حوزه فیلم تجربی و اکسپریمنتال، پخش متفاوت و پخش شخصی‌سازی‌شده‌تری داشته باشند، شاید بتواند کمک کند. طبعاً در مورد همه فیلم‌ها این فرمول صادق نیست؛ یک سری از فیلم‌ها ساخته شده‌اند که روی پرده پخش شوند و در یک سالن معمولی دیده شوند اما همواره این مدلی نیست؛ بعضی از جاها اتفاقاً شما می‌خواهید به مخاطبتان یادآوری کنید که دارید فیلم نگاه می‌کنید و همچین فضاهایی امکان داردد کمک کند اما احتیاج به اختصاص دادن بودجه و زمان متفاوتی دارد به همین دلیل، انتظار من از جشنواره فیلم کوتاه تهران در این مرحله برآورده کردن این موارد نیست.
این فیلمساز در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: همین که فیلم‌ها با کیفیت خوب پخش شوند و زمان‌بندی و مکان مناسب برای پخش فیلم وجود داشته باشد، هم‌اکنون شخص من را راضی انجام می‌دهد. امیدوارم در سال‌های آینده بتوانیم یک مقدار به این بعد هم وارد شویم.
دیدگاه‌ها