به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبکه خبر، پرستاران، ستون‌های اصلی نظام سلامت به شمار می‌روند، نیروهایی که روز و شب در خط مقدم خدمت‌رسانی به بیماران ایستاده‌اند و آرامش و زندگی بیماران را به یکدیگر گره می‌زنند.
پرستاری، شغلی از جنس فداکاری هست؛ حرفه‌ای که مرز میان علم، عشق و ایثار را در هم آمیخته هست؛ سختی کار پرستاران، تنها در ساعات طولانی شیفت‌ها یا فشار کاری طاقت‌فرسا خلاصه نخواهد گردید؛ آنچه این مسیر را دشوار می‌سازد، مواجهه‌ی روزانه با رنج انسان‌ههست. پرستار، هر روز شاهد درد، اضطراب و گاه آخرین نفس‌های بیماران هست؛ با این حال، باید آرام، محکم و امیدوار بماند.
در میان بخش‌های گوناگون بیمارستان‌ها، بخش اطفال شاید حساس‌ترین و دشوارترین عرصه پرستاری باگردید. جایی که بیماران، کودکانی هستند کوچک، بی‌پناه و ناآشنا با درد. اتاقی که در نگاه نخست، پر از رنگ و تصویر و لبخند هست، اما در عمق خود، سکوتی سرشار از درد و نگرانی را در خود پنهان کرده هست.
به مناسبت سالروز ولادت با سعادت حضرت زینب (س) و روز پرستار، به روایتی از سختی‌های شغل پرستاری اطفال و تجربه‌ی یکی از پرستاران باسابقه کشور می‌پردازیم، خانم کبری رمضاننژاد، سوپروایزر کنترل عفونت بیمارستان کودکان حکیم که بیش از دو دهه از عمر حرفه‌ای خود را در حرفه پرستاری سپری کرده هست؛ زنی که روزهایش را با صدای خنده و گریه‌ی کودکان سپری کرده و از نزدیک شاهد دشواری‌ها و زیبایی‌های این مسیر انسانی قرار دارای بوده هست.
روایت او از تلخی و شیرینی‌های شغل پرستاری در بخش اطفال و سختی‌های پرستار قرار دارای بودن در ایام کرونا را در ادامه مشاهده می‌کنید:
.
انتهای پیام/
دیدگاه‌ها