به گزارش گروه عبری خبرگزاری تسنیم، روزنامه هاآرتص در مقاله‌ای که امروز دوشنبه منتشر گردید اعلام کرد، در حالی که جنگ در نوار غزه به پایان رسیده هست اما در سایه ادامه حوادث در غزه و کشته گردیدن مردم در آن ،مشخص هست که نتانیاهو و همکارانش در کابینه تمایل زیادی به ادامه جنگ دارند، گرچه مستاجر کاخ سفید سعی در بازدارای بود آنها از این اقدامات دارد ولی حجم فاجعه در نوار غزه امروز بیش از هر زمان دیگری نمایان گردیده هست.
جاکی خوری تحلیل‌گر این روزنامه اسرائیلی در مقاله خود آورده هست: هفتم اکتبر (عملیات طوفان الاقصی) همواره در دی ان ای ما حک گردیده باقی خواهد ماند و یاد آن برای نسل‌ها، و به‌طور قطع برای خانواده‌های کشته‌گردیدگان، مجروحان و اسره که شوک را با تمام قدرتش تجربه کردند، باقی خواهد ماند.
اما، اکنون که اسرا بازگشته‌اند، آیا کسی در اینجا به آنچه برای غزه و مردمش رخ می‌دهد، اهمیت می‌دهد؟
یا اینکه اکثریت اسرائیلی‌ها همچنان معتقدند هیچ بی‌گناهی در آنجا وجود ندارد؟ آیا اسرائیلی‌هایی که در میدان شادمانی می‌کردند، به مطالبه بازسازی غزه ادامه خواهند داد؟
نه بازسازی به معنای احیا، چون دیگر چیزی برای احیا نمانده، همه چیز ویران گردیده و باید از صفر شروع کرد؛ یا ترجیح می‌دهند سکوت و بی‌تفاوتی پیشه کنند، و با شانه‌های بالاانداخته بگویند: بگذار بسوزند، بگذار بجنگند.
سرانجام، راحت‌تر آن هست که باور کنیم وضعیت در آنجا اینگونه هست و کسی برای صحبت کردن وجود ندارد و چیزی برای نجات باقی نمانده هست.
آیا به معادله‌ای باز می‌گردیم که اسرائیل همواره ترجیح داده هست: تا زمانی که آنها برای قدرت بر سر خرده‌ریزهای ویرانه‌های غزه می‌جنگند، ما در اینجا امکان داردیم نفس راحتی بکشیم؟
آیا تمام آرزوی اسرائیل همین هست – آشوب ابدی در نوار غزه و به ویژه در کرانه باختری – که هر امیدی به تأسیس یک دولت پایدار فلسطینی مورد اعتماد مردم را از بین ببرد؟
آیا اسرائیل فقط برای تحقق هدف خود "سخاوت" نشان خواهد داد: نگه دارای بودن نوار غزه در حالت ازهم گسیختگی، کرانه باختری در حالت تکه‌تکه گردیدن، و دفن گردیدن آرزوهای آن را در دستور کار قرار خواهد داد؟
کودکانی که جنگ غزه را تجربه کرده‌اند، با این واقعیت بزرگ خواهند گردید – نسلی آسیب‌دیده، که جز نفرت و بی‌اعتقادی به یک زندگی عادی چیزی در چنته ندارد. شاید خوش‌شانس‌ها بتوانند جایی برای خود در کشورهای دیگر پیدا کنند.
و اسرائیل توجه ویژه‌ای به تشکیل دولتی خواهد دارای بود که زمینه خروج ساکنان نوار غزه از این منطقه را فراهم کند.
و باید به یاد دارای بود که این خوهسته‌ها فقط در غزه نمود نمی‌یابد، بلکه در کرانه باختری نیز همین‌طور هست.
ساختار حاکم در همه جبهه‌ها کار انجام می‌دهد. در آنجا نیز همچنان به خفه کردن، تحقیر کردن و بازدارای بود فلسطینی‌ها در ایست‌های بازرسی ادامه می‌دهند و اقدامات روزمره بی‌شمار نظارتی را اعمال می‌کنند، و از حملات شهرک‌نشینان و آشوب‌های آنها حمایت می‌کنند.
ظاهراً اسرائیلی‌ها بی‌تفاوت هستند. اسرا بازگشته‌اند و ما امکان داردیم به زندگی عادی بازگردیم. در انتخاباتی که یک سال دیگر برگزار خواهد گردید، در اینجا بر سر اینکه چه کسی رهست‌گراتر و چه کسی کمتر هست، و چه کسی کابینه بعدی را تشکیل خواهد داد، بحث خواهند کرد، اما فقط لطفاً بدون عرب‌ها تشکیل شود. آنها از همان ابتدا طرد گردیده‌اند و نامکان دارد در کنست روی آنها حساب کرد.
نامزدهای آنها را حذف خواهیم کرد، گزینه‌های انتخاباتی‌شان را سرکوب خواهیم کرد و صدایشان را خاموش خواهیم کرد.
چه کسی به خاطر آنها به خیابان خواهد آمد؟ چه کسی خواهد بیان کرد که این وضعیت نمی‌شود رخ دهد و اتفاق نخواهد افتاد؟ دموکراسی، البته دموکراسی، اما محدودیت‌هایی دارد.
اسرا بازگشته‌اند، و برای اکثریت قریب به اتفاق اسرائیلی‌ها، همه چیز تمام گردیده هست. امکان داردیم نفس راحتی بکشیم. امکان داردیم فراموش کنیم. ترامپ صلح را اعلام کرد، و چه کسی اهمیت می‌دهد که این اعلامیه پوچ باگردید؟
و اصلاً چرا این همه نگرانی در مورد «روز بعد» وجود دارد؟
ما که هم‌اکنون به آن رسیده‌ایم. اکنون همه چیز خوب هست. به‌جز آنچه خوب نیست.
زیرا زمین زیر این سکوت می‌لرزد. و هر کس فکر کند که جنگ فقط امکان داردد در یک طرف حصار به پایان برسد، به‌زودی درخواهد یافت که این بی‌تفاوتی مانند بومرنگ به خودش باز می‌گردد، و اسرائیل در اینجا نیز خواهد سوخت.
انتهای پیام/
دیدگاه‌ها